Tecrübesiz bisküvi bandırıcılar genelde dibinde pelte pelte bisküvi parçaları olan bulanık bir bardak çaya kalırlar. Bunun sebebi, bisküvideki şekerin sıcak sıvıda dağılması ve yağının erimesiymiş. Bu malzemeler bisküvi içerisindeki diğer bileşenleri bir arada tutan zamk gibiymiş. Ayrıca bisküvinin içindeki nişasta nemi sünger gibi emiyormuş. Ve caaaanım bisküvi kendi ağırlığını taşıyamayıp parçalanıyormuş.
Bristol Üniversitesi’nden İngiliz fizikçi Len Fisher abimiz bu çok önemli konuya el atma gereği duymuş. Sorunu kökünden çözmeye karar veren fizikçi bisküviyi mikroskop altına yatırmış. Meğer birbirine boş kanallarla bağlanan deliklerle dolu yapıya bisküvi deniyormuş. Bu gözlemden hareketle Washburn denklemini (gözenekli malzemelerin belirli sıvıları emme hızının anlatıldığı bir teori) kullanarak başlamış bisküvileri bandırmaya. Bandır hesapla, bandır hesapla derken sonunda ideal bandırma tekniğine ulaşmış.
Yapmamız gereken bisküviyi yan tutmakmış ! (Hayır yani ben bunu nasıl düşünemem diye dizlerimi dövüyorum şu an.) Yanlamasına bandırdığımızda alt kısım sıvıyı emerken üst kısmı kuru kalıyormuş ve bisküvi gücünü bu şekilde muhafaza ediyormuş. Bu yöntemle dört kat daha uzun bir süre boyunca bisküvimizi keyfini çıkarta çıkarta bandırabiliyormuşuz.
Bandırıyom, bandırıyom, bisküvim kuru kalıyo, ehuhehe ehuhe :)
Paylaş
BİSKÜVİ BANDIRMAYI SİZDEN ÖĞRENECEK DEĞİLİZ, DERMİŞİM
4/
5
Oleh
Elifobya
